Moordenaars

Ik heb je niet vermoord, dat is voor mij gedaan. Dat ik zelf niet de moord heb gepleegd, maakt mij niet minder medeplichtig. Nee, bij de misdaad was ik niet aanwezig. Toch lig je hier voor mij, zo dood als het zijn kan. En ik doe zogenaamd een hand voor mijn ogen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Het ergste is dat ik niet de enige ben.

Ik loop dwaas rond met een bewustzijn dat het altijd heeft geweten, maar iets ervan willen weten wilde ik niet. Ik hoorde over je, maar veranderde niet. Ik las over je, maar veranderde nog steeds niet. Tot vandaag. Een artikel dat letterlijk mijn hart heeft geraakt. Steken en pijnscheuten, het kan niets anders zijn dan mijn ziel die tot mijn geweten is doorgedrongen. Nu weer schokt mijn adem van het ademhalen terwijl ik wil huilen. Janken kun je het beter noemen. Maar mijn verstand laat mijn emoties niet volledig toe. Een paar keer kwam ik bijna tot het moment dat mijn natte ogen tranen vormden, maar zo ver is het nog niet gekomen. Pas wanneer ik mezelf toelaat – of moet ik zeggen ‘vrijwillig dwing’ – om even niets anders te doen dan er diep over na te denken, zullen de tranen vloeien. Of tot ik de film Earthlings bekijk. Geadviseerd is om het niet te kijken als je een zwak hart hebt. Nou, een zwak hart dat z’n kop in het zand steekt mag er júist naar kijken. Ik weet wat me te doen staat.

Morgen eet ik geen vlees. Geen vis.

Geen ei. En overmorgen ook niet. De dag erna ook niet. Zolang als ik kan. Want mijn hart verdraagt dit niet langer.